کارآفرینان موفق (۹)

🌟آقای مرتضی سلطانی (قسمت اول)

زمزمه ‏وار زیر لب گفت: «کاش می‏شد». نگاهش را از خط بی پایان جاده برگرفت و چشم به روستایی دوخت که از دور نمایان بود. با خود میاندیشید چگونه این خبر را به دوستانش بدهد. فکر میکرد دستِ پر و با خبرهای خوش بر‌میگردد اما ... .

صدای راننده او را از افکارش بیرون کشید: ابراهیم آباد.

از جایش برخاست، انگار تمام جسمش از سرب بود و سنگینی جسمش را تاب نداشت. از مینی‏ بوس پیاده شد. پرسان‏ پرسان به سمت مخابرات رفت. وارد مخابرات شد، جز مرد تلفنچی کسی آنجا نبود. بی ‏تاب بود. گوشی تلفن را برداشت. پیرمردی با صدایی خش‌دار گفت: «تلفن خرابه، باید منتظر بمونی پسرم». همین موضوع بیشتر به بی‌تابی‌اش افزود. طول کوتاه اتاق را میرفت و می آمد. مرد تلفنچی به او نزدیک شد.

- چیه، چی شده پسرم که اینقدر بیتابی؟!

مرتضی به چهره او خیره شد و جز لبخندی کوتاه عکس العملی نشان نداد. پیرمرد دست مرتضی را گرفت و او را روی نیمکت مخابرات نشاند، دستی به شانه اش زد و گفت: هیچ چیزی نیست که راه حل نداشته باشه پسرم.

مرتضی که غرق در افکار خود بود گفت:

تایید نکردن. موافقت نامه اصولی رو امضا نکردن. شش ‏ماهه دارم میدوم برای گرفتن این موافقتنامه اما انگار نه انگار. نمی‏دونم کاری که ما میتونیم داخل کشور انجام بدیم چرا باید بسپریمش دست خارجیا ... !

پیرمرد که با حوصله‏ تمام به حرفهایش گوش میداد، بعد از سکوت مرتضی از او پرسید:

میدونی چرا اسم این آبادی رو گذاشتن ابراهیم آباد؟

مرتضی سرش را به علامت نه تکان داد.

t.me/successcup